Sławni ludzie:
lew

Cecil Blount DeMille (ur. 12 sierpnia 1881 w Ashfield, Massachusetts - zm. 21 stycznia 1959) amerykański producent filmowy, reżyser, scenarzysta i aktor. Był hollywoodzkim mistrzem olbrzymich kinowych spektakli. Odkrył dla kina widowiska biblijne, realizując opowieść o Mojżeszu - Dziesięcioro przykazań, najpierw w wersji niemej w 1923 roku z Theodorem Robertsem w roli głównej, potem w blasku Technicoloru w 1956 roku z Charltonem Hestonem (Mojżesz) i Yulem Brynnerem (Ramzes). Jego filmy Król królów (1927), Kleopatra (1934), Samson i Dalila (1949), Największe widowisko świata (1952) wyróżniały się precyzją i dobrym smakiem. Były monumentalne, momentami patetyczne, ukazujące przejaw lwiego charakteru, wyrażające władczą siłę, myśli o podbojach i uwielbienie dla życia w luksusie i przepychu. Był członkiem-założycielem Amerykańskiej Akademii Filmowej która jest wszystkim znana z nagrody Oscara. W życiu prywatnym był wiernym mężem amerykańskiej mało znanej aktorki Constance Adams, z którą się ożenił 16 sierpnia 1902 roku. Byli rodzicami córki Cecelii. Jego imieniem nazwano honorowe wyróżnienie Złotych Globów, wręczane za całokształt filmowej twórczości - Nagrodę im. Cecila B. DeMille'a.

Mata Hari, właściwie Margaretha Geertruida McLeod z domu Zelle (ur. 7 sierpnia 1876 w Leeuwarden, zm. 15 października 1917 w Vincennes pod Paryżem) - holenderska tancerka, która pod takim właśnie pseudonimem zdobyła sławę w Europie Zachodniej początku XX wieku. W wieku 18 lat wyjechała z Amsterdamu, gdyż wywołała skandal romansem z dyrektorem szkoły. W Hadze odpowiedziała na anons matrymonialny starszego od siebie o dwadzieścia dwa lata holenderskiego oficera marynarki, Rudolfa McLeoda (niemal całe dorosłe życie spędził w służbie wojskowej w Holenderskich Indiach Wschodnich). Spotkanie w muzeum doprowadziło do intensywnego związku. Po sześciu dniach zaręczyli się, a pobrali się cztery miesiące później, co doskonale pasuje do Lwicy, zdecydowanej w działaniu, pragnącej żyć w luksusie i dumnej z statusu społecznego małżonka. Jej małżeństwo rozpadało się z powodu kłótni, ona dominująca Lwica, pragnąca zachować swą niezależność nie potrafiła podporządkować się stanowczemu oficerowi. Wkrótce została tancerką egzotyczną, wykonującą tańce w stylu orientalnym. Występowała pod pseudonimem Mata Hari (w jęz. malajskim Oko Dnia. Wierna swemu znakowi, była zawsze wyniosła i drapieżna. Ale taka rola jej nie wystarczała, pragnęła bogactwa i władzy. W 1917 została oskarżona we Francji o szpiegostwo. Miała działać jako podwójny agent na usługach Francji i Niemiec. O ile była szpiegiem (szpiegostwa podjęła się z chęci zysku), jej rolę i szkodliwość wyolbrzymiono. Życie Maty Hari w czasie wojny stało się przedmiotem nieustających dyskusji. Dokładnie znany jest tylko koniec jej historii. 13 lutego 1917 roku kobietę tę aresztowano i z luksusowego pokoju w hotelu przewieziono do więzienia. Oskarżono ją o szpiegostwo i współpracę z wywiadem wroga. Uznano ją winną, 15 października 1917 roku wczesnym rankiem przewieziono ją na strzelnicę w koszarach w Vincennes Została rozstrzelana, odmawiając jednak w romantycznym geście nałożenia opaski na oczy. Spośród 12 żołnierzy strzelał do niej tylko jeden, gdyż pozostali woleli spudłować.

Peter Paul Rubens (ur. 28 czerwca 1577 w Siegen w Westfalii, zm. 30 maja 1640 w Antwerpii) – malarz flamandzki, jeden z najwybitniejszych artystów epoki baroku. Peter Paul Rubens urodził się jako szóste z siedmiorga dzieci prawnika Jana Rubensa. Ojciec zmarł, gdy Paul miał 10 lat. Rodzina Rubensów przeniosła się do Antwerpii. W wieku 13 lat został paziem hrabiny Lalaing. Później trafił na nauki do pracowni malarskiej. To było jego powołanie a jako Lew wiedział, że musi zrobić karierę. Sztuka Rubensa jest w malarstwie XVII w. szczytem stylu barokowego. Bujność kształtów, ruch ciał, bogactwo barw, połączone z dramatyczną siłą i patosem odpowiadały ideałowi piękna XVII w. i obrazowały potrzebę życia w przepychu. Obrazy: „Wniebowzięcie Matki Boskiej” czy „Przybycie Marii Medici do poru w Marsylii” to przykład jego stylu. Ogień i światło związane z jego znakiem charakteryzują jego twórczość i życie artysty. W ostatnich latach swego życia zaczął malować nastrojowe pejzaże oraz sceny rodzajowe z życia ludu, głównie kiermasze i zabawy. Przejrzyste warstwy farb tonował grą światła, którą skupiał na zgrubieniach warstwy malarskiej. Były to wartości nowatorskie, stawiające Rubensa wśród najwybitniejszych kolorystów w dziejach sztuki. Sir Peter Paul Rubens zmarł 29 maja 1640 w Antwerpii. Przyczyną jego śmierci było zakażenie prawej ręki.

Emily Jane Brontë (ur. 30 lipca 1818 w Thornton, West Yorkshire, zm. 19 grudnia 1848 w Haworth) – angielska pisarka i poetka. Autorka Wichrowych Wzgórz. Emily wychowywała się na plebanii w Haworth wraz z bratem Patrickiem Branwellem i siostrami: Anną, Charlotte, Marią oraz Elżbietą. Cała czwórka rodzeństwa była ze sobą silnie związana, również poprzez twórczość. Autorka wyrażała jakże typowe dla Lwa, przywiązanie dla rodziny i przeszłości. Jako uboga córka pastora mogła zostać jedynie guwernantką ale jak każdy Lew marzyła o przepychu. Swoje pragnienia przelała na papier. Katarzyna, główna bohaterka powieści, zakochana w Heathelifie, odrzuca go z powodu jego niskiego statusu społecznego. Wybiera życie z bogatym i dostojnym Lintonem bo marzy by być wielką damą. Duma Lwicy przeziera się z każdej strony powieści, która na stałe weszła do kanonu literatury angielskiej i została wielokrotnie sfilmowana. Książka nie spotkała się jednak z dużym uznaniem wiktoriańskich krytyków. Określono ją jako brutalną i kontrowersyjną.

Napoléon Bonaparte (pierwotnie wł. Napoleone Buonaparte), Napoleon I (ur. 15 sierpnia 1769 r. w Ajaccio na Korsyce, zm. 5 maja 1821 r., o 17:49, w Longwood na Wyspie Świętej Heleny) – pierwszy konsul Republiki Francuskiej 1799-1804, cesarz Francuzów w latach 1804-1814 oraz 1815, prezydent (1802-1805) i król Włoch w latach 1805-1814.Postać Napoleona wywoływała i wywołuje kontrowersje. Jest uważany z jednej strony za jednego z najwybitniejszych mężów stanu, przywódców, strategów wojny, reformatorów ustroju państwowego i prawa (Kodeks Napoleona, Code pénal), a z drugiej strony - za egotystę, tyrana i agresora. W polskiej tradycji niepodległościowej i romantycznej, z uwagi na wiązanie z osobą Napoleona w okresie zaborów ogromnych nadziei społeczeństwa polskiego na odzyskanie niepodległości (zobacz: Księstwo Warszawskie), idea napoleońska oraz uwielbienie dla osoby Napoleona było przejawem patriotyzmu, miłości do Ojczyzny oraz wyrazem poczucia tożsamości narodowej. Jego ognistemu znakowi patronuje słońce a układ gwizd sprawił że dane mu były wszelkie szanse na zdobycie korony.

Jan III Sobieski - urodził się w 1629 roku w Olesku, zmarł zaś w Wilanowie w roku 1696. Jego ojciec, Jakub, z czasem wojewoda bełski i ruski; był autorem między innymi diariusza wojny chocimskiej Commentariorum Chotinensis belli libri tres, na którym oparł się Wacław Potocki pisząc Transakcyję wojny chocimskiej. Jego matka Teofilia Daniłowiczówna wojewodzianka ruska córka hetmana Stanisława Żółkiewskiego. Przyszły król studiował w Akademii Krakowskiej, po czym odbył podróż do Niemiec, Francji, Niderlandów i Anglii, gdzie uzupełniał swoje wykształcenie. Po powrocie do kraju uczestniczył w kampaniach wojennych; pod Beresteczkiem został ciężko ranny. Walczył ze Szwedami (choć początkowo przeszedł na ich stronę), z Moskwą i Kozakami. W następnych latach zbliżył się do dworu Jana Kazimierza i Ludwiki Marii, gdzie poznał Francuzkę Marię Kazimierę d’Arquien - Marysieńkę, z którą w roku 1665 zawarł związek małżeński. Pozostając w kręgu dworskim, wystąpił przeciw rokoszowi Jerzego Lubomirskiego. Był kolejno marszałkiem wielkim koronnym, hetmanem polnym i hetmanem wielkim koronnym (1668). W roku 1673 odniósł pamiętne zwycięstwo nad Turkami w bitwie pod Chocimiem; zmagał się z nimi także w latach 1674-1675. Odniesione wówczas sukcesy militarne utorowały mu drogę do tronu. Koronacja odbyła się w roku 1676. W kilka lat później - w roku 1683 - wsławił się odsieczą wiedeńską, o której pisali między innymi Wespazjan Kochowski, Wojciech Stanisław Chrościński, Andrzej Wincenty Ustrzycki.

Amelia Earhart – (ur. 24 lipca 1897 - zaginiona 2 lipca 1937, uznana za zmarłą 5 stycznia 1939) - amerykańska pilotka, dziennikarka i poetka. Była pierwszą kobietą, która w 1928 roku przeleciała nad Atlantykiem (jako pasażer) i pierwszą kobietą, która już jako pilot uczyniła to samotnie w 1932 roku (jako druga samotna osoba na świecie). W 1937 roku podjęła próbę okrążenia kuli ziemskiej wzdłuż równika (byłaby pierwszą kobietą, która przeleciała dookoła świata). Po 40 dniach podróży i około 3/4 dystansu, po wystartowaniu z Nowej Gwinei, lecąc nad Oceanem Spokojnym razem z nawigatorem Fredem Noonanem stracili kontakt radiowy. Pomimo natychmiastowego podjęcia poszukiwań (na które rząd USA wydał około 4 milionów dolarów) nigdy nie odnaleziono żadnych śladów zaginionego samolotu. Niektórzy utrzymują, że Amelia Earhart po katastrofie samolotu mogła spędzić resztę życia jako rozbitek na jednej z wysp Pacyfiku, lub też na wyspach Marshalla zostać schwytana przez Japończyków i skazana na śmierć jako szpieg, lub że wróciła do Stanów Zjednoczonych pod przybranym nazwiskiem.

Gene Kelly – urodził się w wielodzietnej rodzinie 23 sierpnia 1912 w Pittsburgu. Razem z rodzeństwem już od dzieciństwa uczęszczał na lekcje tańca i śpiewu. Występował też podczas amatorskich wieczorków tanecznych. Gene początkowo pragnął zostać gwiazdą sportu, trenował pływanie, hokej na lodzie, futbol amerykański, baseball. Chciał rozpocząć karierę profesjonalnego baseballisty. I choć początkowo nie znosił cotygodniowych lekcji tańca, na które posyłali go rodzice, w końcu przekonał się do nich. Szczególnie, kiedy dzięki swoim umiejętnościom stał się popularny wśród dziewcząt. Wraz z bratem Fredem występowali w zespole "The Kelly Brothers", starali się też nie przegapić występu żadnej gwiazdy wodewilu. Podczas występów uczyli się nowych kroków. W 1932 roku rodzina otworzyła Gene Kelly Studio of the Dance. Rodzice prowadzili księgowość, rodzeństwo zaś nauczało tańca. Uczniowie wspominali Gene po latach jako oddanego i pełnego entuzjazmu nauczyciela. Poza nauczaniem Gene studiował ekonomię i prawo na uniwersytecie w Pittsbutrgu. W 1938 roku porzucił szkołę, aby rozpocząć karierę na Broadwayu. Jego pierwszym spektaklem był "Leave It to Me". Przełom w jego karierze nastąpił po sztuce Williama Saroyana "The Time of Your Life", która odniosła niesamowity sukces i przez 22 tygodnie nie schodziła z listy najlepszych spektakli. Zanim Gene przeniósł się do Hollywood, pracował nad choreografią i wystąpił w kilku spektaklach, m.in. w niesłychanie udanym "Pal Joey". Na dużym ekranie zadebiutował u boku Judy Girland w "For Me and My Gal". Otworzyły się przed nim drzwi do sławy. Wraz ze swoją żoną Betsy Blair postanowił wtedy na trwałe osiąść w Hollwood. Po kilku występach w filmach klasy B, Gene zaczął święcić sukcesy. Wystąpił m.in. w "Cover Girl" z Ritą Hayworth. Jego karierę na krótki czas przerwała wojna, Gene zaciągnął się do marynarki wojennej, aby służyć ojczyźnie. Po wojnie jego kariera znów nabrała tempa. Wystąpił w "Amerykaninie w Paryżu" i słynnej "Deszczowej piosence" z Jean Hagen i Donaldem O'Connorem. Następnie Gene przeniósł się na 18 miesięcy do Europy. Jego kolejne produkcje nie okazały się niestety przebojami i nie przyciągnęły do kin rzeszy fanów. Koniec lat osiemdziesiątych również nie okazał się dla niego korzystny; rozwiódł się z żoną oraz zakończył współpracę z jednym ze swoich najlepszych współpracowników, reżyserem Stanleyem Donenem. Niedługo potem poślubił swoją byłą uczennicą, Jeannie Coyne, z którą doczekał się dwoje dzieci. Niestety kilka lat później Jeannie zmarła na raka. Gene został samotnym ojcem i swój wolny czas poświęcał głównie dzieciom, Gene nie udzielał się już tak aktywnie zawodowo jak niegdyś. Po ślubie z Patricią Ward w 1990 zajął się pisaniem swojej autobiografii, której nie zdążył dokończyć. Zmarł 2 lutego 1996 roku w Kalifornii.

Fidel Castro – (ur. 13 sierpnia 1926) – prawnik, prezydent i premier Republiki Kuby, pierwszy sekretarz Komunistycznej Partii Kuby i przywódca rewolucji kubańskiej (El Máximo Lider). Z racji przewodzenia Armii Powstańczej w latach 1956-1959 popularnie nazywany El Comandante. Jego władza praktycznie nie podlega ograniczeniom, stąd często określany bywa mianem dyktatora.

Madonna – Madonna, wł. Madonna Louise Veronica Ciccone (ur. 16 sierpnia 1958 w Bay City, stan Michigan) to amerykańska piosenkarka i aktorka włoskiego pochodzenia, jedna z najbardziej znaczących kobiet w świecie muzyki. Laureatka pięciu nagród Grammy. Piosenkarka od dwudziestu pięciu lat utrzymuje się na szczytach list przebojów, nagrywa utwory w wielu gatunkach muzycznych, przybiera dziesiątki wizerunków.