Sławni ludzie:
ryby

Lafayette Marie-Madeleine de, znana jako Pani de Lafayette (1634-1693), francuska pisarka, przyjaciółka pani de Sévigné, La Fontaine’a, La Rochefoucaulda, których przyjmowała w swoim salonie. Wszechstronnie wykształcona, o wysokiej pozycji towarzyskiej, zdobytej dzięki małżeństwu z hr. de Lafayette, zadebiutowała powieścią Zaida (1670), gdzie opisała przygody bohatera przemierzającego świat w poszukiwaniu ukochanej. Nic dziwnego, że urodzona pod znakiem Ryb pisarka nie bała się nowości. I w istotny sposób wpłynęła na na rozwój gatunków literackich. Druga powieść, Księżna de Cleves (1678), w której pisarka zerwała z salonową konwencją, zaliczana jest do prozy psychologicznej. O atrakcyjności dzieła zdecydowały ograniczenie akcji do jednego konfliktu psychologicznego, znajomość opisywanego środowiska oraz operowanie prostym, pozbawionym ozdób stylem. Na podstawie Księżnej de Cleves J. Cocteau napisał scenariusz do filmu zrealizowanego w 1961 r. Panią de Lafayette uważa się także za autorkę anonimowych pamiętników i nowel. Pisarka spod znaku Ryb nie bała się nowości. Stała się prekursorką powieści psychologicznej. Na miejsce schematycznych typów wprowadziła postacie bliższe rzeczywistości.

Luksemburg Róża, Luxemburg Rosa, pseudonimy Róża Kruszyńska, Maciej Rózga, Spartakus (1871-1919), działaczka polskiej i niemieckiej socjaldemokracji. Pochodziła Zamościa. W 1893 założyła SDKP (Socjaldemokracja Królestwa Polskiego), przekształconą w 1900 w SDKPiL (i Litwy). Uczestniczyła w obradach II Międzynarodówki. W swoich pracach udowadniała niemożność odzyskania przez Polskę niepodległości. Była zwolenniczką światowej rewolucji oraz koncepcji państwa światowego. Brała udział w rewolucji 1905 na ziemiach polskich, od 1907 przebywała w Niemczech. Rozwinęła działalność teoretyczną, propagowała koncepcję masowych strajków jako najwyższą formę wystąpień rewolucyjnych. Jej koncepcje były zwalczane przez Lenina. W czasie I wojny światowej prowadziła agitację pacyfistyczną. W wojnie jednak widziała szansę zwycięstwa rewolucji. W 1916 utworzyła, wraz z K. Liebknechtem, Związek Spartakusa. Dwa lata później założyła Niemiecką Partię Komunistyczną (KPD), w skład której wszedł również Związek Spartakusa. Po zwycięstwie bolszewików w Rosji atakowała ich koncepcję dyktatury partii komunistycznej. Po abdykacji Wilhelma II organizowała rewolucyjne wystąpienia w Berlinie. W wyniku przygotowań do przejęcia władzy przez komunistów i próby utworzenia w Berlinie republiki radzieckiej został wprowadzony stan wyjątkowy. Wskutek działań policji została zamordowana wraz z K. Liebknechtem (15 I 1919). W 1962 rząd RFN uznał, że zabójstwo miało charakter egzekucji zgodnej z prawami stanu wyjątkowego. Uważała siebie za internacjonalistkę, ale będąc wszędzie u siebie, zawsze czuła się obco.

Jean Harlow, właściwie Harlean Harlow Carpenter (ur. 3 marca 1911 w Kansas City, zm. 7 czerwca 1937 w Los Angeles) – amerykańska aktorka filmowa i symbol seksu lat 30. Z powodu koloru jej włosów nazywano ją platynową blondynką i pisano o niej, że zawsze wygląda tak, jakby przeciągała się leżąc na tapczanie. Miała 157 cm wzrostu i najczęściej ubierała się w białe suknie oraz spała w urządzonej na biało sypialni. W 1937 roku Harlow podobno zachorowała na ciężką grypę. Mimo że wróciła do zdrowia jej organizm był bardzo osłabiony, wkrótce wykryto u niej także chorobę nerek. Podczas badań okazało się, że zapoczątkowała je najprawdopodobniej szkarlatyna, na którą chorowała będąc nastolatką. Po transplantacji i dializie nerek stan Jean znacznie się pogorszył, w dodatku musiała przejść zabieg usunięcia zębów mądrości. Potrzebowała znieczulenia i hospitalizacji, co mogło jeszcze bardziej pogorszyć stan jej zdrowia. Wiosną 1937 roku Harlow rozpoczęła pracę nad filmem Saratoga, w którym ponownie towarzyszył jej Clark Gable. Jak się okazało, był to jej ostatni film. 29 maja 1937 roku Jean doznała zapaści na planie filmu i została przewieziona do szpitala, gdzie zdiagnozowano u niej mocznicę. Zawieziono ją do domu, gdzie przez kolejnych osiem dni zapewniano jej najlepszą opiekę medyczną, jednak stan Jean ciągle się pogarszał. 6 czerwca została przewieziona do szpitala. Jean Harlow zmarła następnego dnia o 11:35. Miała 26 lat. Z jej pogrzebu uczyniono istne przedstawienie. Jeanette MacDonald i Nelson Eddy zaśpiewali piosenkę Oh, Sweet Mystery of Life. Nie zabrakło również bankietu i orkiestry. Harlean spoczywa w Forest Lawn Memorial Park, w prywatnej krypcie, na której wyryto inskrypcję Our Baby. Została pochowana w kostiumie który miała na sobie podczas kręcenia zdjęć do filmu Saratoga. W dłoniach trzymała białą gardenię a przy niej anonimowy liścik, zawierający jedno krótkie, ale wzbudzające wiele podejrzeń zdanie: Dobranoc, Moja Najdroższa. Stała się sławna mając lat 19, a zmarła mając lat 26. Wybierając karierę aktorską niby przypadkiem, Harlow przejawiła cechę charakteru typową dla urodzonych pod znakiem Ryb, które wybierają zawód częściej kierując się intuicją niż logiką.

Michał Anioł - (Michał Anioł, Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni; ur. 6 marca 1475 r. w Caprese, prowincji Toskanii we Włoszech, zm. 18 lutego 1564 r. w Rzymie) – włoski malarz, rzeźbiarz, poeta i architekt epoki Odrodzenia. Autor między innymi fresków w Kaplicy Sykstyńskiej. Wśród rzeźb najbardziej znane są Pietà i Dawid. Z dzieł architektonicznych – projekt kopuły bazyliki świętego Piotra. Jego działalność artystyczna jest związana z Bolonią (1494–1495), Florencją (1501–1505, 1517–1534) a przede wszystkim z Rzymem (1496–1501, 1505–1517, 1534–1564), gdzie twórczość artysty objęta została mecenatem papieskim. Wykształcony we florenckim warsztacie malarza Domenic Ghirlandaio, a w dziedzinie rzeźby w pracowni Bertolda di Giovanniego. Wbrew obiegowym opiniom to nie Michał Anioł zaprojektował mundury Watykańskiej Gwardii Szwajcarskiej. Wiele podróżował i – co typowe dla Ryb – bez wytchnienia pracował, realizując dzieła zamawiane przez możnych tego świata.

Victor Hugo – imię często spolszczane na Wiktor, (ur. 26 lutego 1802 w Besançon, zm. 2 maja 1885 w Paryżu) – francuski pisarz, poeta, dramaturg i polityk. Uznawany jest za najważniejszego przedstawiciela literatury francuskiej romantyzmu.Jego twórczość jest bardzo bogata i zróżnicowana – należą do niej powieści (m.in. Katedra Marii Panny w Paryżu, znana też jako Dzwonnik z Notre Dame i Nędznicy), poezja liryczna (m.in. Ody i ballady oraz Legenda wieków), dramaty wierszem i prozą, listy oraz dyskursy polityczne w Izbie Parów (izbie wyższej parlamentu).Victor Hugo był członkiem Akademii Francuskiej, deputowanym do Konstytuanty, a następnie Zgromadzenia Narodowego. Wspierał rewolucję lipcową w 1830, brał udział w rewolucji lutowej w 1848, a z powodu przekonań politycznych przez 19 lat (1851-1870) przebywał na dobrowolnym wygnaniu poza granicami Francji jako przeciwnik II Cesarstwa. Po upadku Napoleona III w roku 1870 wrócił do Francji. Został pochowany w paryskim Panteonie. Dla tego urodzonego pod znakiem Ryb pisarza woda stała się przyczyną cierpień, ale także źródłem natchnienia. Zamilkł na pewien czas jako pisarz, gdy utonęła jego córka. Wówczas zajął się polityką. Marzył o liberalnej demokracji. Takie poglądy przepłacił niemal dwudziestoletnim przymusowym pobytem na wyspie Jersey.

Albert Einstein - ur. 14 marca 1879 r. w Ulm w Niemczech, zm. 18 kwietnia 1955 r. w Princeton w USA) – jeden z największych fizyków-teoretyków XX wieku, twórca ogólnej i szczególnej teorii względności, współtwórca korpuskularno-falowej teorii światła. Laureat Nagrody Nobla za wyjaśnienie efektu fotoelektrycznego. Opublikował ponad 450 prac, w tym ponad 300 naukowych. Wniósł też swój wkład do rozwoju filozofii nauki. Jego teoria względności zbulwersowała naukowców i filozofów. Odkrycie właściwości uranu było pierwszym krokiem do budowy bomby atomowej. Fakt, że jego badania mogą służyć unicestwieniu ludzkości tak bardzo przeraził Einsteina, że napisał list do prezydenta Roosvelta. Szlachetny, wolny od trosk materialnych, genialny, a zarazem skromny człowiek, Einstein hojnie wspierał budowę uniwersytetów i szpitali, służąc swym majątkiem wielu ludziom.

Andrzej Wajda – (ur. 6 marca 1926 w Suwałkach) – polski reżyser filmowy i teatralny, współtwórca polskiej szkoły filmowej, laureat honorowego Oscara, senator I kadencji w latach 1989-1991. Pochodzi z rodziny zawodowego wojskowego – Jakuba, syna Kazimierza Waydy oraz Anieli, nauczycielki. Dzieciństwo spędził w miastach, w których stacjonował jego ojciec: Suwałkach i Radomiu. Ojciec, w stopniu kapitana, brał udział w kampanii wrześniowej, trafił do niewoli radzieckiej i padł ofiarą zbrodni katyńskiej. Na początku lat 80. zaangażował się w działalność polityczną. 30 sierpnia 1980 pojawił się w Stoczni Gdańskiej, był członkiem komitetu doradczego "Solidarności", a w 1989 Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

Elizabeth Taylor – (ur. 27 lutego 1932 w Hampstead w Wielkiej Brytanii) – kojarzona ze Stanami Zjednoczonymi aktorka, wyróżniona wieloma nagrodami, w tym dwoma Oscarami: w 1961 za rolę Glorii Wondrous (BUtterfield 8) i w 1967 za rolę Marthy (Kto się boi Virginii Woolf?). Słynie ze swoich fioletowych oczu. Elizabeth Taylor zadebiutowała w wieku 10 lat w filmie There's One Born Every Minute, choć jej najbardziej znaną "dziecięcą" rolę jest ta w filmie Lassie wróć. Od tego momentu do 1989 regularnie pojawiała się na ekranie. Począwszy od 1989 grywa sporadycznie. Przez wiele lat przyjaźniła się z Michaelem Jacksonem.

Michael Caine – aktor, ur. 14 marca 1933 r. Jest jednym z najwybitniejszych angielskich aktorów naszych czasów. Wystąpił w ponad 100 filmach a w wielu z nich stworzył niezapomniane kreacje, które przyniosły mu wiele nagród, w tym Oscara i Złoty Glob. Mimo, iż na dużym ekranie zadebiutował już w 1956 r. to popularność Caine zyskał dopiero 10 lat później. Wystąpił wtedy w dramacie "Alfie", w którym wcielił się w rolę tytułowego bohatera. Kreacja, którą stworzył przyniosła mu nie tylko doskonałe recenzje, ale również nominacje do wielu prestiżowych nagród w tym do Oscara i Złotego Globu. Swoją popularność Caine ugruntował występując w trzech filmach opowiadających o przygodach szpiega Harry'ego Palmera. Obrazy te cieszył się dużą popularnością na całym świecie i przyniosły aktorowi status gwiazdy. Michael Caine to aktor wszechstronny. Doskonale sprawdza się w dramatach, ale równie rewelacyjnie wypada w komediach, czy filmach sensacyjnych. W każdym z tych gatunków potrafi stworzyć przekonywującą rolę, która na długo zostaje w pamięci widzów. Jest tytanem pracy. Mimo podeszłego wieku, ma już prawie 70 lat, występuje rocznie w 3 lub 4 filmach a dodatkowo zajmuje się również prowadzeniem restauracji. Obecnie posiada już 5 lokali, z czego 4 w Londynie i jeden w Miami. Caine nadal pozostaje w dobrej formie o czym świadczą choćby liczne nominacje do prestiżowych nagród, które otrzymuje do dnia dzisiejszego. W roku 1999 r. aktor wystąpił w głośnym filmie "Wbrew regułom", gdzie wcielił się w postać doktora Wilbura Larcha. Za kreację tą otrzymał nominacje do Złotego Globu oraz statuetkę Oscara. W uznaniu swoich zasług aktorskich 16.06. 2000 r. Michael Caine otrzymał z rąk królowej brytyjskiej tytuł szlachecki.

Sharon Stone – (ur. 10 marca 1958 w Meadville w stanie Pensylwania, USA) – amerykańska aktorka, modelka i producentka. W filmie zadebiutowała w roku 1980, a szerszą popularność zdobyła w 1990 roku dzięki udziałowi w filmie science-fiction Pamięć absolutna. Status gwiazdy przyniosła jej główna rola w thrillerze Nagi instynkt w 1992 roku (za tę rolę otrzymała nominację do Złotego Globu). Jedną z najważniejszych w jej karierze była rola Ginger w filmie Kasyno z 1995 roku w reżyserii Martina Scorsese (Złoty Glob i nominacja do Oscara).