Sławni ludzie:
strzelec

Alexandre Gustave Eiffel był born December 15, 1832 w Dijon (Francja), w burżuazyjnej rodzinie pochodzenia niemieckiego o nazwie Bönnickhausen zainstalowane we Francji na początku XVII wieku. Ta nazwa jest łatwe do wymówienia dla Francuzów, dziadek Gustave Eiffel Eiffel postanowiła dodać swoje nazwisko. W 1879 Gustave Eiffel oficjalnie zmieniła nazwę. Bright studentów, Gustave Eiffel ukończył inżynierię chemiczną w 1855 roku. Pracował krótko w tym zawodzie, ale jego spotkanie z wykonawcą specjalizującym się w konstrukcjach stalowych zmienia bieg jego życia. Od 1858 pracuje w budowę mostu kolejowego w Bordeaux. Następnie przejdź łańcuchowego projektów we współpracy z Paulem Regnault. W 1866 Gustave Eiffel własną firmę w Champigny-le-Sec, koło Paryża. Będzie zatem wzrost i projektów budowlanych na całym świecie: stacje w Budapeszcie (Węgry) i La Paz (Boliwia), Santa Rosalia (Meksyk), Long Bien Bridge w Hanoi (Wietnam) Most Maria Pia w Portugalii, etc. Wszystkie te tytuły są jednym Gustave Eiffel's z najpopularniejszych przedsiębiorców swego czasu. W roku 1883 rząd postanowił uczcić setną rocznicę Rewolucji Francuskiej, do organizowania Wystawie Światowej w Paryżu w 1889 roku. Francja musi przedstawić wizerunek silnego narodu i mnoży projekty do reprezentowania życie. Gustave Eiffel, która wzięła idea dwóch inżynierów swojej firmy przedstawił projekt wieży. Początkowo pomysł nie podoba, ale Gustave Eiffel będzie wydać pieniądze i energię w ten projekt do jego wykonania. W 1887 roku, budowa Trasa rozpoczyna. Został on ukończony Marzec 31, 1889. Jest to triumf Gustave Eiffel. Niestety, ten sukces będzie przesłonięta przez ogromny skandal finansowy wokół Kanału Panamskiego w 1893 roku. Skandal zniszczony Gustave Eiffel i postanowił zrezygnować z działalności skupić się wyłącznie na Tour Eiffel. Instalacja laboratorium pogody i nadajnikiem i zrobią wiele eksperymentów na aerodynamikę na szczycie w Paryżu. Podczas pierwszej wojny światowej, Wieża Eiffla jest uważany przez wojska o strategicznym znaczeniu dla obrony narodowej. Pozwala to Gustave Eiffel nadal korzystać z jego pracy, aż do grudnia 27, 1923 śmierci. Jak wielu urodzonych pod znakiem Strzelca chętnie i dużo podróżował.

Churchill Sir Winston Leonard Spencer (1874-1965), polityk brytyjski, mąż stanu. Po zakończeniu służby wojskowej w brytyjskiej armii kolonialnej, deputowany w brytyjskiej Izbie Gmin. Zajmował stanowiska ministerialne w rządach kierowanych tak przez konserwatystów, jak i liberałów. 1908–1929 kolejno pełnił funkcje ministra handlu, spraw wewnętrznych, I Lorda Admiralicji, ministra wojny i ministra skarbu. Popierał interwencję w Rosji przeciwko bolszewikom. Przeciwnik ugodowej polityki A.N. Chamberlaina wobec A. Hitlera. W 1940 roku został premierem Wielkiej Brytanii i był nim do zakończenia II wojny światowej. Jak sam powiedział, całe swoje dotychczasowe życie było przygotowaniem do objęcia funkcji premiera. Churchill należał do grona tych strzelców, które mając w ręku wielką władzę powołani zostali do wielkich czynów. Sprawując już obowiązki premiera wziął na siebie obowiązki ministra obrony. W każdym momencie życia ujawniał zalety jakie może mieć tylko strzelec. Był świadom trudnej sytuacji wojennej a raz obrany przez strzelca cel musi być zrealizowany za wszelką cenę . Zdecydowany przeciwnik Hitlera i zwolennik prowadzenia wojny aż do bezwarunkowej kapitulacji Niemiec. Cel był oczywisty i zdradzający osobowość strzelca. Wszyscy pamiętają znak „V” – Victorii, który uczynił gdy nastał pokój. W marcu 1946, w swoim przemówieniu w Fulton, uznał zależność państw Europy Wschodniej od ZSRR, a użyty przez niego wówczas zwrot "żelazna kurtyna" został na długo synonimem zimnej wojny, podziału Europy i świata. Opowiadał się za polityką angażowania się Wielkiej Brytanii w proces zjednoczenia świata zachodniego i za ścisłą współpracą ze Stanami Zjednoczonymi.

Maria Callas, wł. Cecilia Sophia Anna Maria Kalogeropoulou, primo voto Meneghini (ur. 2 grudnia 1923 w Nowym Jorku, zm. 16 września 1977 w Paryżu) - grecka śpiewaczka operowa (sopran) o międzynarodowej sławie. Nazywana była "primadonną stulecia". Była primadonną mediolańskiej La Scali (najczęstsze występy w latach 1951-58) i Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Uczennica Elviry de Hidalgo. Była obdarzona sopranem dramatycznym (soprano dramatico d'agilita) ze zdolnościami do wykonywania partii koloraturowych. Zadebiutowała występem w Arena di Verona w partii Giocondy Amilcare Ponchielliego latem 1947 roku. Decydującym o jej karierze był sezon 1948/1949, gdy występowała w roli Elwiry w Purytanach Belliniego. W 1949 poślubiła bogatego włoskiego przemysłowca Meneghiniego, przyjmując obywatelstwo włoskie. W 1956 zadebiutowała w Metropolitan Opera. W opinii krytyków, od strony aktorskiej "żadna ze śpiewaczek nie mogła się z nią równać”. Kontrowersje wzbudzało jej manieryczne zachowanie, kłótnia z Renatą Tebaldi oraz z romans z Arystotelesem Onasisem, po rozstaniu z którym zachorowała na depresję. 2 stycznia 1958 wywołała skandal, kiedy niezadowolona z chłodnej reakcji publiczności przerwała spektakl Normy Belliniego, zeszła ze sceny i odmówiła powrotu na nią, czyniąc to mimo obecności na widowni prezydenta Włoch. Takie życie odpowiada urodzonym pod znakiem Strzelca. Zbyt intensywna aktywność zawodowa oraz problemy w życiu osobistym Callas sprawiły, że na przełomie lat 50. i 60. zaczęły występować u niej problemy z głosem, które z czasem zaczęły się nasilać. 5 lipca 1965 po raz ostatni na scenie operowej wystąpiła w Europie (w Covent Garden) w operze Tosca. Na początku lat 70. odbyła kilka recitali z Giuseppe di Stefano w Londynie i Paryżu oraz tournée po Japonii i Korei Płd; ostatni występ miała w Tokio 10 października 1974. Próbowała sił jako reżyser, wystawiając w La Scali mało znaną operę Verdiego Nieszpory sycylijskie (1973). Inscenizacja wzbudziła jednak kontrowersje, zarzucano jej statyczność. Nagrała wiele płyt, zarówno z całymi operami jak i recitalami. Obdarzona była nie tylko pięknym głosem ale i talentem aktorskim. Była wszechstronna, uzdolniona, wykorzystywała każdą chwilę swojego życia co jest typowe dla Strzelców. Jej triumfem jako aktorki dramatycznej była tytułowa rola w filmie Medea Pasoliniego z 1969, według tragedii Eurypidesa. Zmarła nagle na zawał serca w swym paryskim mieszkaniu. Jej skremowane prochy złożono na paryskim Cmentarzu Père-Lachaise; skradzione, a następnie odzyskane, zostały – zgodnie z jej życzeniem – rozsypane nad Morzem Egejskim.

Camille Claudel (ur. 8 grudnia 1864 w Fère-en-Tardenois, zm. 19 października 1943 w Montfavet koło Awinionu) – francuska rzeźbiarka. Urodziła się w skromnej rodzinie. Jej młodszy brat, Paul Claudel, został znanym poetą i dyplomatą. Camille w dzieciństwie postanowiła zostać rzeźbiarką. Zgodnie z charakterem urodzonych pod znakiem strzelca wyruszyła na podbój świata. Nie potrafiła zaakceptować ograniczeń jakie tamta epoka wyznaczała kobiecie. Studiowała w Akademii Colarossiego. Około 1884 r. zaczęła rzeźbić w pracowni Rodina. Została jego kochanką. Pragnęła z nim zostać, ale on nigdy nie opuścił żony, Rose Beuret. Zaszła z nim w ciążę, jednak poroniła i zapadła na głęboką depresję. Jak każda pani strzelec pragnęła stworzyć prawdziwy dom i założyć rodzinę . Claudel i Rodin mieli na siebie ogromny wpływ artystyczny. Mówiło się nawet, że to Rodin wzoruje się na pracach Claudel. Od 1903 roku wystawiała swoje prace w Salonie Artystów Francuskich. Rzeźby Claudel były niezmiernie dynamiczne, wykonane na ogół w kamieniu i brązie. Octave Mirbeau pisał o niej "Rewolta przeciw naturze! Kobieta-geniusz!". Prace takie, jak Walc (1893) czy Wiek dojrzały (1900) wydają się podobne do prac Rodina, ale są bardziej liryczne. Fala z 1897 roku to świadoma próba zerwania ze stylem Rodina. Sam przełom wieków to krótkich kilka lat jej sławy i powodzenia Od 1906 stan zdrowia Camille Claudel się pogarszał. Zapadła ona na chorobę psychiczną. W jej trakcie zniszczyła większość swoich rzeźb. W 1913 zmarł jej ojciec, o czym nie została zawiadomiona. Brat Paul ubezwłasnowolnił ją, w efekcie czego trafiła z inicjatywy matki do szpitala psychiatrycznego Ville-Évrard w Neuilly-sur-Marne, żeby wkrótce w obliczu przybliżającego się frontu wojennego zostać przeniesioną do zakładu zamkniętego w Montfavet koło Awinionu (znanego wtedy jako Asile de Montdevergues; obecnie siedziba nowoczesnego szpitala psychiatrycznego Centre Hospitalier de Montfavet). Spędziła tam ostatnie trzydzieści lat swojego życia. Zniszczyły ją leki, a brat uznał ją za skończoną. Matka i siostra nigdy jej nie odwiedziły. Matka zawsze odmawiała na ponawiane zaproszenia lekarzy do wypisania jej córki ze szpitala na rzecz życia w domu. Nie mogła też Camille Claudel liczyć na pomoc Paula Claudela, pragnęła jak każdy strzelec wolności, rozmachu, jednak jej błagania o uwolnienie nie zostały wysłuchane, cierpiała więc do ostatnich dni swojego życia.

Królowa Krystyna (ur. 8 grudnia 1626 w Sztokholmie[1], zm. 19 kwietnia 1689 w Rzymie) – królowa Szwecji w latach 1632–1654. Jedyne dziecko Gustawa II Adolfa i jego żony - Marii Eleonory Brandenburskiej. Krystyna była ostatnią przedstawicielką dynastii Wazów. Jak wiele urodzonych pod znakiem strzelca, miała w sobie wiele cech męskich. Również interesowały ją męskie dziedziny nauki , odebrała więc typowe jak dla chłopca wykształcenie. Królowa, która faktyczną władzę przejęła w 1644, przyczyniła się do zakończenia wojny trzydziestoletniej. W 1650 doszło do jej uroczystej koronacji. W 1654 abdykowała na rzecz jej niedoszłego męża Karola Gustawa. Powodem tego czynu było nawrócenie się królowej na katolicyzm. Posądzano ją wtedy, że zechce odgórnie doprowadzić do rekatolizacji Szwecji. Po abdykacji poniosła porażkę w staraniach o koronę wicekrólestwa Neapolu, zaś po abdykacji Jana Kazimierza zamierzała się starać o elekcję na króla Polski. Jak każdy strzelec interesowała się sztuką i literaturą, prowadziła życie kobiety wyzwolonej i niezależnej. W 1689 przekazała obszerne zbiory manuskryptów Bibliotece Watykańskiej. Została pochowana u boku papieży w Bazylice św. Piotra w Watykanie.

Ludwig van Beethoven ur. 15-17 grudnia 1770 w Bonn, zm. 26 marca 1827 w Wiedniu) – kompozytor i pianista niemiecki, ostatni z tzw. klasyków wiedeńskich, a zarazem prekursor romantyzmu w muzyce, geniusz, jeden z największych twórców muzycznych wszech czasów. Urodzony w Bonn, na terenie dzisiejszych Niemiec, już w młodości przeniósł się do Wiednia, gdzie rychło uzyskał reputację pianisty wirtuoza, a następnie wybitnego kompozytora. Jak wielu urodzonych pod znakiem strzelca Beethoven pragnął asymilować się w środowisku społecznym, w którym mógł rozwijać swój talent. Mimo że około 25. roku życia począł tracić słuch, okazał wielką siłę ducha co jest typowe dla Strzelca i nie zaprzestał tworzenia (do czasu również wykonywania) swoich dzieł, nawet w okresie całkowitej głuchoty. W historii muzyki stanowi centralną postać pogranicza klasycyzmu i romantyzmu. Jego twórczość wytyczyła kierunek rozwoju muzyki na cały XIX wiek. Światową popularność zawdzięcza Beethoven przede wszystkim swym dziewięciu symfoniom, choć równie przełomowe było znaczenie jego sonat i wariacji fortepianowych oraz muzyki kameralnej, przede wszystkim kwartetów smyczkowych. Muzyka Beethovena łączy intensywność uczuć z doskonałością formy, wyraża się w niej apoteoza wolności i godności jednostki, woli życia, heroizmu, zmagań z losem, oraz radości i powszechnego braterstwa.

Tina Turner – właśc. Anna Mae Bullock, ur. 26 listopada 1939 w Nutbush, Tennessee) – amerykańska wokalistka soulowa i rockowa, obdarzona charakterystycznym chropowatym, mocnym głosem, sceniczną charyzmą i energią. Urodzona w Tennessee jako córka Murzyna i Indianki, rozpoczęła typową dla afroamerykańskich muzyków karierę od śpiewania w chórach kościelnych muzyki gospel, która wprowadziła ją w świat rhythm and bluesa i soulu. Karierę profesjonalną rozpoczęła w chórkach towarzyszących popularnym pod koniec lat 50. grupom muzyki pop. Punktem zwrotnym w jej karierze był moment, gdy została dostrzeżona przez słynnego muzyka, lidera grupy Kings of Rhythm, Ike'a Turnera. Ich związek sceniczny zaowocował jednym z najbardziej znanych duetów rhythm and bluesowych "Ike & Tina Turner" oraz małżeństwem obojga artystów. Zespół był autorem takich wielkich przebojów jak I Idolize You, It's Gonna Work Out Fine, Poor Fool i Tra La La La La. Czarna legenda otaczająca Ike'a Turnera, jego ekstrawagancki tryb życia, uzależnienie od alkoholu i narkotyków, agresywne i brutalne zachowania (maltretował fizycznie żonę), doprowadziły do nagłośnionego przez media rozwodu w 1978. Rozwód i związane z nim problemy nie tylko zniszczył grupę, lecz także zachwiał znakomicie rozwijającą się karierą wokalistki. Przez następne osiem lat pozostała w cieniu nagrywając niezauważane płyty i śpiewając w klubach oraz kasynach typowy soulowy repertuar.

Jimi Hendrix – (ur. 27 listopada 1942 w Seattle w stanie Waszyngton w USA, zm. 18 września 1970 w Londynie w Anglii) – amerykański gitarzysta, wokalista, kompozytor, autor tekstów. Jest powszechnie uważany za najwybitniejszego i najbardziej wpływowego gitarzystę w historii, jest jedną z najbardziej znanych postaci w historii muzyki rockowej. Mianem "najwybitniejszego" został po raz kolejny uhonorowany w plebiscycie magazynu muzycznego Rolling Stone w 2003 roku. Po sukcesie w Europie zdobył popularność także w Stanach Zjednoczonych, do czego przyczynił się jego występ na festiwalu w Monterey w 1967 roku. Później był głównym artystą festiwalu Woodstock (1969) i festiwalu na wyspie Wight (1970). Zmarł nagle w wieku niespełna 28 lat. Zgon był spowodowany zachłyśnięciem się wymiocinami i zatruciem barbituranami.

Brad Pitt – (ur. 18 grudnia 1963 roku w Shawnee w stanie Oklahoma) – amerykański aktor i producent filmowy. Przyszedł na świat w rodzinie baptystów jako najstarszy syn kierownika firmy transportu ciężarowego Williama A. Pitta i szkolnej pedagog Jane Etty Hillhouse. Ma rodzeństwo – brata Douga i siostrę Julie Neal. Dzieciństwo spędził w Springfield w Missouri. W 1982 ukończył szkołę średnią Kickapoo High School w Springfield. W latach 1982-1986 studiował dziennikarstwo ze specjalizacją w reklamie w Missouri School of Journalism przy University of Missouri-Columbia, lecz w 1986, tuż przed zakończeniem studiów, zdecydował się wyjechać do Hollywood. Brad związał się z Angeliną Jolie, która 27 maja 2006 urodziła jego córkę Shiloh Nouvel, a 12 lipca 2008 bliźnięta: Vivienne Marcheline Jolie-Pitt i Knoxa Léona Jolie-Pitta. Oprócz biologicznych dzieci mają jeszcze trójkę adoptowanych: dwóch chłopców Maddoxa Chivana (od 2006) i Paxa Thiena (od 2007) oraz dziewczynkę – Zaharę Marley (od 2006). Jest znany ze swojego społecznego zaangażowania. We wrześniu 2008, wraz ze swoją partnerką Angeliną Jolie, przeznaczył 12 mln $ na rzecz walki z wirusem HIV i epidemią AIDS oraz gruźlicą w Etiopii. Przekazał też 100 tys. $ na fundusz walczący z inicjatywą legislacyjną "Proposition 8", której celem jest zablokowanie możliwości zawierania małżeństw homoseksualnych w Kalifornii.

Adam Małysz – (ur. 3 grudnia 1977 w Wiśle) – polski skoczek narciarski, multimedalista olimpijski, najbardziej utytułowany skoczek w historii indywidualnych konkursów Mistrzostw Świata w skokach narciarskich. Jeden z najbardziej utytułowanych zawodników w historii skoków narciarskich. Czterokrotny medalista olimpijski, czterokrotny indywidualny mistrz świata, czterokrotny (w tym trzykrotny z rzędu) zdobywca Pucharu Świata, triumfator Turnieju Czterech Skoczni, trzykrotny zwycięzca Turnieju Nordyckiego, trzykrotny triumfator Letniego Grand Prix, zdobywca Pucharu KOP, dwudziestokrotny zimowy mistrz Polski, szesnastokrotny letni mistrz Polski, rekordzista Polski i były współrekordzista świata w długości skoku narciarskiego (225 m). Czterokrotnie wybierany najlepszym sportowcem Polski. Kawaler Krzyża Oficerskiego, Krzyża Komandorskiego i Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.