Techniki wróżenia - Aeromancja

Aeromancja (z greckiego aero, "powietrze" i manteia, "wróżba") - przepowiadanie przyszłości na podstawie pogody, najczęściej z błyskawic, grzmotów, kształtu chmur oraz kierunku i siływiatru. Jest to jedna z najstarszych metod wróżenia, stosowana była już w starożytności przez babilońskich kapłanów.
Jest wiele typów wróżenia, które mogą być przypisane określeniu "aeromancja":
• Austromancja - wróżenie poprzez obserwację wiatru;
• Anemoskopia - wróżenie przez interpretację kierunku i siły wiatru;
• Nephomancja - wróżenie przez interpretację układu chmur;
• Ceraunoskopia - wróżenie poprzez interpretację grzmotów i błyskawic;
• Chaomancja - wróżenie z powietrznych wizji;
• Kometomancja - wróżenie z wyglądu ogona komety;
• Meteoromancja - wróżenie z meteorów.

W starożytności ludzie postrzegali aeromancję jako zajęcie dla medium, przez które bogowie okazywali zarazem radość i gniew wobec tego, który ich czcił, więc nie jest zaskoczeniem, że aeromancja jest jedną z najstarszych metod wróżenia. Hindusi, Etruskowie i Babilończycy jako pierwsi znaleźli specjalne znaki na niebie, co spotkało się z dużym zainteresowaniem. Z czasem zaczęli praktykować chaomancję i ceraunoskopię. Ta fascynacja omenami na niebie odzwierciedla uwielbienie bogów przez tych ludzi. Dwójka bóstw kojarzona z ceraunoskopią to:
*** Tinia, etruski bóg burzy, odpowiednik rzymskiego Jowisza oraz greckiego Zeusa. Rzymianie przyjęli go do panteonu jako Jowisza za czasów panowania królów etruskich (ok. 650-510 p.n.e.). Tinia uświęcał granice, czuwał nad ich nienaruszalnością i bezpieczeństwem[1].
Tinia miał dysponować[2] trzema typami piorunów:
• przyjaznym - służącym jako ostrzeżenie;
• wieloznacznym ale o negatywnym zabarwieniu - do jego użycia Tinia musiał uzyskać zgodę rady bogów Dei Consentes;
• niszczący (łac. fulmen peremptorium) - do jego użycia Tinia musiał uzyskać zgodę rady tajemniczych Dei Superiores et Invoulti;

*** Adad, bóg burzy, wiatru, deszczu i piorunów oraz siły niszczycielskiej, jedno z ważniejszych bóstw w mitologii babilońskiej. Geneza Adada sięga okresu sumeryjskiego. Był on utożsamiany z pomniejszym bóstwem w panteonie sumeryjskim – Iszkurem, którego cechy rozwinęły się w okresie babilońskim, a następnie asyryjskim, gdy Adadowi przypisano atrybuty i cechy wojskowe. O randze Adada świadczy włączanie jego imienia do imion królów.