Magiczne talizmany – Gwiazda Dawida

Wierzchołki Gwiazdy Dawida w przypadku trójkątów równobocznych leżą na okręgu w punktach odpowiadających parzystym godzinom na tarczy zegara. Przez Żydów zwana tarczą Dawida, w gnozie i innych systemach wiedzy ezoterycznej znana jest jako pieczęć Salomona.

Najstarszym zabytkiem gdzie występuje ten symbol jest relief z VII w. p.n.e. autorstwa prawdopodobnie Jehoszui ben Asjahu (wykopaliska w Sydonie - na pieczęci).

W średniowieczu była używana jako herb przez postseldżuckie (powstałe po upadku Sułtanatu Rum), tureckie emiraty w Anatolii np. przez Emirat Karaman.

Od 1897 godło syjonizmu. Choć gwiazda Gwiazda Dawida jest jednym z symboli religii żydowskiej, to obecnie ma wymiar przede wszystkim narodowościowy. Od 1948 roku występuje jako element centralny flagi Izraela. Jest ona również oficjalnym symbolem państwa Izrael i umieszczana jest na oficjalnych dokumentach.

Niektórzy przypuszczają, iż znak ten nie ma nic wspólnego z biblijnym królem Dawidem, lecz jest znacznie starszy. Część badaczy uważa, że chodzi tu o gwiazdę Kijuna (Księga Amosa), zwaną także gwiazdą Remfana (Dzieje Apostolskie ). Obie nazwy są starożytnymi określeniami planety Saturn, której symbolem była prawdopodobnie sześcioramienna gwiazda. Werset z księgi Amosa sugeruje, iż Izraelici przejęli jej kult od Kananejczyków wraz z kultem Molocha. Dzisiejsza nazwa gwiazdy może wynikać z faktu, iż syn i następca króla Dawida, Salomon, pod koniec życia zwrócił się ku politeizmowi i być może wówczas kult gwiazdy Kijuna nabrał szczególnego znaczenia w starożytnym Izraelu.

W żydowskich naukach ezoterycznych heksagram znany jest pod tradycyjną nazwą pieczęci Salomona. Symbol ten sięga korzeniami aż po Daleki Wschód, gdzie znany był jako Wielka Yantra w tantryzmie hinduistycznym. Trójkąt skierowany wierzchołkiem do dołu symbolizował pradawną samicę, istniejącą przed początkiem świata. Wytworzyła ona w sobie nasienie, które wyrosło w ujawnioną męskość, reprezentowaną przez trójkąt skierowany wierzchołkiem ku górze. Heksagram symbolizuje połączenie tych dwóch pierwotnych sił. Żydowska kabała przejęła ten symbol z pełną świadomością jego charakteru płciowego, heksagram kabalistyczny pokazywał złączenie męskiego bóstwa z jego żeńską esencją Szechiną. Tym samym stosunek płciowy mężczyzny i kobiety stał się sakramentem. Na poziomie duchowym heksagram jest najwyższym symbolem zrównoważonej boskości.

Heksagram pojawia się także w przedstawieniach hinduskiej mandali, jako wyobrażenie medytacji, oraz kamiennych rzeźbach z Ameryki Środkowej, niosąc za sobą tajemnicze przesłania. W alchemii heksagram symbolizuje męską/żeńską dwoistość ognia i wody, a także cztery żywioły. W magii łączony był z egzorcyzmami.

To tyle jeśli chodzi o rzetelną wiedzę. Dalej tylko dla czytelników wierzących w spiskowe dzieje świata.

Sześcioramienna gwiazda, czyli pieczęć Salomona (tudzież Gwiazda Dawida – admin) albo inaczej heksagram, to jeden z symboli Anty-Kościoła. Jeden z dwóch wielkich symboli – obok gwiazdy pięcioramiennej (obecnej w symbolice komunistycznej, w amerykańskiej fladze, czy też fladze UE – gdzie dwanaście pięcioramiennych gwiazd symbolizuje dwanaście plemion Izraela, itp. – admin) humanizmu inicjatycznego: mysterium iniquitatis.

To symbol kabalistyczny, użyty już przez Elifasa Leviego w „Dogmacie i rytuale Wysokiej Magii”, a następnie wykorzystany przez Serge’a Nilusa w jego dziele zatytułowanym „Duże w Małym i Antychryst, czyli rychła możliwość rządu”, znany szerzej jako„Protokoły Mędrców Syjonu”.

Heksagram jest emblematem Maga, Adama Kadmona, Człowieka Niebiańskiego Kabały, człowieka odrodzonego przez Gnozę i uznającego jej absolutną hegemonię we Wszechświecie.

Dwa skrzyżowane trójkąty tworzące gwiazdę odzwierciedlają spotkanie dwóch bogów, białego i czarnego, bogów dobra i zła, komplementarnych, symbolizowanych skądinąd również przez czerń („yin”) i biel („yang”) w chińskim taoizmie. Na obwodzie widzimy napis: „Quod superius Macroprosopus, sicut quod inferius Microprosopus”, co oznacza, że Wielka Twarz (Macroprosopus) boga nieba jest równa Małej Twarzy boga otchłani. To doktryna Kabały, ezoteryczna doktryna Mędrców i Kapłanów Izralea wyrażona w Zoharze – wielkiej księdze kabalistów, czerpiącej swe główne treści z hermetyzmu starożytnego Egiptu; rzeczywiście, tajemnice kabalistyczne odsyłają do tajemnic egipskich, uznając w nich swoje korzenie, z wyraźnym nawiązaniem do czasów, kiedy naród żydowski przebywałw Egipcie faraonów. Jeśli chodzi o najważniejsze elementy widoczne na heksagramie, oto ich znaczenie:

·         wąż pożerający własny ogon, symbol gnostycki par excellence, wynosi do rangi symbolu wysokiego wtajemniczenia uniwersalność nauk okultystycznych i moc Magów;

·         dewiza „Quod superius Macroprosopus, sicut quod inferius Microprosopus” będąca prastarą formułą hermetyczną oznacza, że to, co w górze, jest takie, jak to, co w dole. A więc sugeruje, że stworzenie jest odbiciem świata niewidzialnego. Stąd już tylko krok do negacji Objawienia, a tym samym teologii katolickiej;

·         postać górna ma na głowie papieską tiarę; to człowiek idealny, boski, Adam Kadmon, pełnia wszelkiej władzy; z kolei dolna wyobraża Maga – byt nadludzki, który według masona 33 stopnia Oswalda Wirtha zachowuje z człowieczeństwa jedynie wygląd zewnętrzny, bowiem osiągną boskie wyżyny;

·         trójkąt o wierzchołku skierowany w dół jest dla wtajemniczonych symbolem zstąpienia „ducha” w materię, natomiast trójkąt wznoszący się wyraża duchowe wspinanie się w górę, określane przez Teilharda de Chardina, beniaminka lóż, jako Ewolucja Noogenetyczna, czyli stopniowe przesuwanie się świadomości od poziomu materii ku apogeum, które Teilhard ochrzcił imieniem Chrystusa Kosmicznego (inaczej: punkt Omega);

·         Stola Dei (gwiazda Boga) jest emblematem boskiej androgynii: czarny trójkąt wyraża hipostazę męską (=uosobienie pierwiastka męskiego w postaci boskiej), biały zaś hipostazę kobiecą; analogiczne personifikacje widzieli Egipcjanie w postaciach Ozyrys i Izis. Tu w każdym razie tkwi źródło wszystkich ezoterycznych aberracji odnoszących się do Dziewicy Maryi, a także „spirytualizacja” całej sfery seksualnej.

 Ps. Ornament na dolarze amerykańskim. Orzeł trzyma w szponach gałązkę oliwną i strzały – symbole pokolenia Manassego. Nad jego głowa unosi się okrągły obłok, symbolizujący Izraela i jego relacje z Bogiem. Pięcioramienne gwiazdki (magiczne pentagramy masonerii) tworzą gwiazdę Dawida. Liczba 13 pojawia się sześć razy (łatwo to stwierdzić, licząc liście, oliwki, strzały, poziome kreski tarczy herbowej, litery w napisie oraz gwiazdki): sama liczba 6, to element, z którego składa się liczba człowieka „wybranego”, oznaczająca w istocie Bestię (Apokalipsa, 13, 18).

Fragmenty książki pt: „Ukryta strona dziejów. Masoneria i tajne sekty.” Wydawnictwo ANTYK Marcin Dybowski

Dla ciekawskich:

Protokoły mędrców Syjonu (ros. Протоколы Сионских мудрецов) – [a] dokument opisujący rzekome plany osiągnięcia przez Żydów globalnej dominacji. Jak twierdzi większość historyków, Protokoły zostały napisane przez Matwieja Gołowinskiego, rosyjskiego współpracownika cesarza Mikołaja II, na zamówienie Ochrany, tajnej policji politycznej Imperium Rosyjskiego, w celu przeniesienia odpowiedzialności za ówczesne problemy polityczne i społeczne Rosji na społeczność żydowską. W dużej części Protokoły są dosłownymi cytatami fragmentów XIX-wiecznej satyry autorstwa Maurycego Joly’ego mającej formę odbywającej się w piekle rozmowy Monteskiusza i Machiavellego.

Encyklopedia Britannica opisuje protokoły jako sfałszowany dokument, który służył za pretekst i uzasadnienie antysemityzmu na początku XX wieku]. Znaczna większość historyków w Stanach Zjednoczonych i Europie zgadza się od dawna, że dokument jest fałszywy, a w 1993 roku sąd okręgowy w Moskwie wydał nawet w tej sprawie formalne orzeczenie, stwierdzające, że Protokoły zostały sfabrykowane, oddalając powództwo o oszczerstwo wytoczone przez ultranacjonalistyczną organizację Pamjat, która posługiwała się nimi w swoich antysemickich publikacjach.

Protokoły przyjmowane są jako prawdziwe w tych rejonach świata, gdzie dominują krytyczne opinie na temat Żydów czy Izraela, a także m.in. w Japonii, gdzie wiele osób uważa je za podręcznik przejmowania władzy. W obecnych konfliktach na Bliskim Wschodzie Protokoły są wykorzystywane jako dowód żydowskiego spisku. Dały też one początek współczesnej literaturze spiskowej, jak „None Dare Call it Conspiracy” (Nikt nie waży się nazwać tego spiskiem) czy „Conspirators Hierarchy: the Committee of 300” (Hierarchia konspiratorów: Komitet 300).